Babë, sa e sa herë jeni zgju n’mes t’natës
Udhë t’mbarë me m’uru
Lotët rrjedhshin njani mbas tjetrit
nanën tu e përqafu
eh,
brenda vetës gjithë këtë dhimbtë t’u e duru
kur i shiqoj sytë e nanës t’përvlueme nga malli për mu
e përqafoj fort që erën e saj me vete me marrë
erë që me asnji parfum t’botës s’e kisha ndrru
Gur mbi gur kam shkel e këtu jam burrnu
n’këtë tokë t’artë kam kesh e kam kja
thembrat këtu m’janë forcu
Çdo lot që m’del në prag t’kësaj toke
dashni, dhimbje e shumë mall
nga brenda m’asht grumbullu
loti im asht lutje
Nanën prapë me përqafu.
Nanës prapë aromën me ia ndi
dhimbja e kurbetqatit asht britma e heshtjes ma të madhe
që vret pa meshirë shpresat
e që shton shumë halle
Tu na mësu me lu
dashtëm e s’dashtëm t’tana ato valle.
